Harbiyede tuvalet var mı? Şehrin ortasında bir sabrın, bir dostluğun hikâyesi
O gece yıldızlar bile heyecanlıydı. Yazın en güzel akşamlarından biriydi. Elif ve Mert, haftalardır bekledikleri o konser için Harbiye’ye doğru yürürken şehrin sesleri aralarına karışıyordu. Sokak lambaları sarı bir tül gibi yollarını aydınlatıyor, ellerindeki biletler sanki bir rüyanın davetiyesi gibiydi.
Neşeyle adımlarken Elif birden durdu, alnına düşen bir saç telini kenara itip fısıldadı:
“Ya… Harbiye’de tuvalet var mı?”
Harbiye geceleri ve küçük ayrıntıların önemi
Mert gülümsedi. Erkeklerin o klasik rahatlığıyla, elini cebine sokup “Olmaz mı Elif, koskoca açıkhava burası! Hem konser başlamadan hallederiz.” dedi.
Ama Elif’in yüzündeki ifade değişmedi. Kadınların detaylara sığınan sezgisiyle etrafa bakındı, kalabalığı, yön tabelalarını inceledi. “Bilirsin,” dedi, “ben işte öyle son dakikaya kalmayı sevmem. Müzik başladığında rahat olayım isterim.”
İşte orada, şehrin karmaşası içinde iki farklı bakış açısı karşılaştı: Mert’in çözüm odaklı stratejisiyle Elif’in empatik, önceden hisseden yaklaşımı. Ve aslında Harbiye tam da bu iki dünyanın birleştiği bir yerdi. Çünkü orada sadece müzik değil, sabır, anlayış ve birlikte yaşamanın küçük ayrıntıları da sahne alır.
Tuvaletler var, ama mesele bu değil
Evet, Harbiye Cemil Topuzlu Açıkhava Tiyatrosu’nda tuvaletler var. Hem kadınlar hem erkekler için ayrı, temiz ve düzenli alanlar mevcut. Görevliler konser öncesi ve sonrası düzenli temizlik yapıyor, girişlerde yönlendirme tabelaları yer alıyor. Yani fiziksel olarak sorunun cevabı net:
Evet, Harbiye’de tuvalet var.
Ama mesele sadece “var mı yok mu” değil. Harbiye’deki tuvaletler, aslında bir konserin içindeki görünmez molaların, bir akşamın içindeki küçük huzur anlarının sembolü gibi. Çünkü o alanlar, şehirde binlerce insanın aynı anda eğlenmeye çalıştığı o gürültülü düzenin içinde bir nefeslik yalnızlık sunar.
Bekleme sırası, sabır ve insan manzaraları
Konser arası geldiğinde, tuvalet önündeki kuyruk uzadıkça uzar. Elif elinde çantasını sımsıkı tutar, etrafındaki kadınlarla sessiz bir dayanışma kurar.
“Bu kadar insan, bu kadar bekleme… ama olsun, müzik buna değer,” der biri.
“En azından burası temiz,” diye ekler bir diğeri.
Aralarındaki sohbet, o anın stresini bir kahkahaya dönüştürür.
O sırada Mert, dışarıda bekler. Kollarını kavuşturmuş, biraz sabırsız ama anlayışlı. Etrafta su satan çocuklarla şakalaşır, sahneden gelen ses provasına kulak verir. “Bir tuvalet molası bile,” diye düşünür, “insana sevgisini sınatıyor.”
Bir tuvaletin anlattığı şehir kültürü
Harbiye’deki tuvaletler, aslında İstanbul’un kamusal alan anlayışını da gösterir. Bakımlı, ulaşılabilir, düzenli… Bir kentin kültür seviyesi bazen dev konser sahnelerinde değil, işte tam da bu küçük alanlarda ölçülür.
Elif için bu, “güvende hissetmek”tir.
Mert için ise “planın işliyor olması.”
İkisi içinse, bir konserin ortasında birbirlerine sabır gösterebilmek.
Harbiye’nin insana öğrettiği şey
Tuvalet sırasından çıkıp elini yıkarken Elif aynada kendine gülümser. “Ne çok şey düşünüyoruz bir konserden önce bile,” der içinden.
Dışarı çıktığında Mert onu görünce el sallayıp “Bak, dedim sana hallederiz,” diye takılır.
Elif ise omzunu silker, “Sen stratejini kur, ben duygusunu hissedeyim; böyle dengedeyiz işte,” der.
O anda Harbiye’nin ışıkları sahneyi aydınlatır, kalabalık uğuldar, ilk nota yankılanır.
Harbiye’de tuvalet var, ama asıl rahatlık birbirini anlamakta
O gece, müzik boyunca ikisi de başka şeyler düşündü: Elif, kalabalığın içinde bir kadın olarak kendini ne kadar güvende hissettiğini… Mert, o güveni sağlayan detayların değerini…
Çünkü Harbiye yalnızca bir konser mekânı değil; insanın insana yaklaştığı, şehirle empati kurduğu bir alan.
Ve belki de “Harbiye’de tuvalet var mı?” sorusu, küçük ama anlamlı bir hatırlatma:
İnsan, gerçekten keyif almak için önce kendini rahat hissetmeli.
Işıklı sahnede şarkı yükselirken, Harbiye bir kez daha gösterdi: Her koltuk, her sırada bekleyiş, her küçük detay… Bu şehirde yaşamanın bin bir hikâyesinden sadece biri.